Με είχαν για πολύ έξυπνο και προικισμένο από μικρό παιδί. Μια ιδιοφυία. Οι γονείς μου περίμεναν πολλά από μένα και δεν συμβιβάζονταν να με δουν με κάτι λιγότερο από αστροφυσικό ή πυρηνικό φυσικό. Κι εγώ, νεαρό παιδί τότε, ένιωθα τις προσδοκίες τους να με πιάνουν από τον λαιμό και να με πνίγουν.
Και πώς μπορούσα να αντιταχθώ στις επιθυμίες τους;
Μέχρι που σε μια τυχαία στιγμή, γλίστρησα σε μια ρωγμή του χρόνου και βρέθηκα στον 12ο αιώνα, στον Μεσαίωνα. Πάτησα στα παχιά χαλιά των παλατιών των χαλίφηδων στην πλούσια Ανδαλουσία, στη
Σεβίλλη και στην Κόρδοβα. Συναναστράφηκα με πρίγκηπες, σοφούς και επιστήμονες γνώρισα τον έρωτα στα μάτια μιας Βερβεροπούλας.
Αναζητούσα διαρκώς τον άνθρωπο που θα μου έδινε τη λύση στο πρόβλημά μου. Και τελικά τη βρήκα.
Δεν ήταν κάποιος Βησιγότθος βασιλιάς, ούτε ένας Αραβας χαλίφης ή ένας Εβραίος χρηματιστής, ούτε καν ένας Σπανιόλος ιδάλγο.
Ήταν κάποιος από τα Στάγειρα της Χαλκιδικής.
Ένας Έλληνας.
Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ