Σωτήρη τον βαφτίσανε. Στον τόπο του τον ήξεραν οι περισσότεροι με το επάγγελμά του. Ήταν ο αγαπημένος τους γέρο-ψαράς, ο δικός τους γέρος. Επέλεξε να ζήσει μια απλή, λιτή ζωή κοντά στη φύση με τους αγαπημένους του. Τον παιδικό του φίλο Ηλία, τον σκύλο του Μάξη, τη γάτα του Λίζα και άλλα κατοικίδια. Ζούσε όμορφα και γοητευτικά, όπως ακριβώς ονειρευόταν από μικρός .Ο δημιουργός στάθηκε μεγαλόψυχος μαζί του. Τον προίκισε με ταλέντα και ξεχωριστές ικανότητες. Καθόλου δεν του τσιγκουνεύτηκε. Και αυτός ανταποκρινόταν με ευγνωμοσύνη. Χαιρόταν με τις δραστηριότητές του, αλλά περισσότερο του άρεζε να ασχολείται με το ψάρεμα και τη ζωγραφική. Λάτρευε τη θάλασσα και τις ομορφιές της φύσης. Αποτελούσαν γι αυτόν το δυνατό φως, την ενέργεια του σύμπαντος που συνεχώς ανανεωνόταν και φώτιζε το είναι του. Κάποια μέρα ο κόσμος του στροβιλίστηκε. Όλα άλλαξαν με την εμφάνιση της Λευκής, του λαβωμένου κύκνου. Εκεί στην ακτή της Παλλάδας, όπου ζούσε τον περισσότερο καιρό του χρόνου. Τη δέχτηκε με τρυφερότητα. Την αγκάλιασε με στοργή, τη θεράπευσε, την αγάπησε χωρίς όρια και την ενέταξε στη ζωή του. Έγινε πολύτιμο κομμάτι του. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένα ισχυρό δέσιμο. Τόσο ισχυρό που τον φόβιζε. Μήνες αργότερα, η φυγή της άλλαξε το ρυθμό της ήσυχης ζωής του. Η απώλεια κατάντησε δυσβάσταχτη. Μέρα με τη μέρα οι εμμονές και οι ανησυχίες του μεγάλωναν. Η λογική έπαψε να λειτουργεί σωστά. Οι θύμισες της του στερούσαν ζωντάνια και ενέργεια, ώσπου ο τροχός της μοίρας έφερε τη στροφή του. Ένα αμυδρό σημάδι φάνηκε να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα. Να ήταν τυχαίο, της μοίρας, σύμπτωση ή πεπρωμένο; Ήρθαν κοντά, πολύ κοντά. Και το αναπάντεχο από δίπλα. Κάθισε κοντά τους. Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν ξανά, αλλά για πόσο ακόμα; Τελικά, είναι η μοίρα ο συγγραφέας; Αυτό συμβαίνει στη ζωή; Αυτή θα γράψει την ιστορία; Μόνο που, όταν έγινε η συνάντησή τους, ο ήλιος έδυε. Με ένα απλό νεύμα του επέτρεψαν να αποσυρθεί. Βιαζόταν η νύχτα να απλώσει τη σκοτεινιά της πάνω στα κουρασμένα τους βλέφαρα...