Είμαι μόνη μου μέσα σε μια πολυμελή οικογένεια αυτές τις μέρες κι αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα που έχω βιώσει ποτέ μου. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν είχα ιδέα ότι η μοναξιά είναι χειρότερη από τη λύπη.

Όταν ο πατέρας της μεταφέρεται σε μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, η Μπεθ προσφέρεται να αδειάσει το πατρικό σπίτι και τότε διαπιστώνει έκπληκτη ότι η πόρτα της σοφίτας όπου κάποτε έπαιζε με τα αδέρφια της είναι ασφαλισμένη με λουκέτο. Ακόμα μεγαλύτερη είναι η έκπληξή της όταν ανακαλύπτει τι κρύβεται από πίσω - ένα χάος από πίνακες του πατέρα της, στοίβες από πεταμένα χαρτιά και πολλά άχρηστα πράγματα στο κατά τα άλλα σχολαστικά τακτοποιημένο σπίτι τους.

Ξεκαθαρίζοντας την ακαταστασία, βρίσκει μια σελίδα ημερολογίου, γραμμένη με τον γραφικό χαρακτήρα της μητέρας της. Όλοι γνωρίζουν ότι η Γκρέις είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητικό δυστύχημα, αλλά αυτό το χειρόγραφο φέρνει στο φως μια πολύ πιο ζοφερή εκδοχή. Πολύ γρήγορα η Μπεθ σχηματίζει μια διαφορετική και ανησυχητική εικόνα της οικογένειάς της: η μητέρα της έπασχε από επιλόχεια κατάθλιψη και ο σύζυγός της έμοιαζε ελάχιστα με τον στοργικό πατέρα που γνώρισαν η ίδια και τα αδέρφια της...