Η νοημοσύνη μας από τον Νόμο της Αιτιότητος γλυστρά και φεύγει απαρατήρητη, απαλά και αθόρυβα. Προκαταλαμβάνοντας τον Κρόνο/χρόνο τείνει να διαχυθή αδιαφοροποίητη στο δίκτυ της συγχρονικότητος, χωρίς όμως να παρακωλύει τον Νόμο της Αιτιότητος στην λειτουργία του.
Θαυμάζοντας, βλέπουμε και βλέποντας, θαυμάζουμε... Θαύμας, η δύναμις της ψυχής του όντος και Ίρις, η αενάως νέα κόρη, προστάτις της καθαρότητος του βλέμματός μας.
Ο Θαύμας πατέρας γεννά την νοερή όρασι, την Ίριδα, ώστε με τις προϋποθέσεις της καθαρότητος του βλέμματος, κόρης των ματιών μας, γινόμεθα αιτία του θαυμασμού του κόσμου, κοσμήματος της δημιουργίας.