Η Πατρίδα μας, ήταν στην πιο δεινή θέση της ιστορίας της. Οι πρόσφυγες Πατέρες μας, αλλά και ολόκληρος ο προσφυγικός Ελληνισμός, που κυμαινόταν γύρω στο 1.500.000 άτομα, κατέφθασαν με την ψυχή στο στόμα, καραβάνια ολόκληρα, εξαντλημένοι, άρρωστοι, ρακένδυτοι, σωστά ανθρώπινα ναυάγια.

Η Ελλάδα, διχασμένη, συντριμμένη, πληγωμένη κατάστηθα, αιμορραγούσα, έπρεπε να δεχθεί, να αγκαλιάσει, να περιθάλψει, να συντηρήσει και να αποκαταστήσει όλο αυτό το μελισσολόι των παιδιών της. Αποδεκατισμένη ηίδια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, έπρεπε να στηρίξει και να τονώσει το ηθικό των προσφύγων και να τους δώσει τις βάσεις, ώστε ν’ αρχίσουν μια νέα ζωή.

Σε κάποια περιοδεία του, για εμπορικούς λόγους, ο Ερρίκος Ντυνάν έτυχε να παρακολουθήσει, με κιάλια από ένα ύψωμα, τη διεξαγωγή της μάχης του Σολφερίνο, μεταξύ Αυστριακών και Γαλλοϊταλικών στρατευμάτων.