Στην ελληνοαγγλική αυτή έκδοση, οι συγγραφείς παρατηρούν ότι τα τελευταία χρόνια η πολιτική συνδέεται με όρους κρίσεων και φόβου, με κορυφαία παραδείγματα την τρομοκρατία, την οικολογική και οικονομική κρίση και εσχάτως την πανδημία. Η ζωή έχει αναχθεί σε υπέρτατη αξία και αυτό αναβαθμίζει τον φόβο σε κυρίαρχο συστατικό της πολιτικής, σε αντίθεση με μεγάλα οράματα και δημοκρατικές αξίες. Παρατηρούν ότι όσο πιο ασφαλής γίνεται ο κόσμος, τόσο παγιώνεται ο εθισμός στον φόβο.

Παράλληλα, επισημαίνουν ότι η γλώσσα ασθμαίνει να περιγράψει και να αναπαραστήσει εναλλασσόμενες σκληρές ή και βάρβαρες πραγματικότητες. Τη στιγμή που χρειαζόμαστε ονόματα να περιγράψουμε καινούριες καταστάσεις, χρειαζόμαστε περισσότερα ονόματα για να μιλήσουμε για πρώην «πράγματα», που σείονται ή αποσυναρμολογούνται μπροστά σε ασυμμετρίες και μετακινούνται ασταμάτητα.

Αναλύουν την πολιτική του φόβου και υπογραμμίζουν ότι ειδικά στην περίπτωση της πανδημίας, η επίκληση των ειδικών, αν και απολύτως αναγκαία, κινδυνεύει να περιορίσει τον δημοκρατικό διάλογο και να αυξήσει την περιθωριοποίηση πληθυσμιακών ομάδων, ενώ η πολιτική των lockdowns διευρύνει τις ανισότητες.