Δακρυσμένος ο ουρανός! Ανάμεσα σε Πέργαμο και Παρθενώνα, καταμεσής του Αιγαίου. Στα μολυβένια χρωματισμένος, στάζει τα δάκρυά του πάνω απ το πτώμα της Ρωμιοσύνης...
Θρήνος κι οδυρμός για τη Βασίλισσα της Ανατολής, που ξεψυχά ανήμπορη κι απροστάτευτη στις κτηνώδεις ορέξεις των Σελτζούκων, προδομένη από αυτούς που δώσανε όρκο να την προστατέψουν...
Ο Σαγγάριος, τελευταίος σταθμός στο μαρτύριο των στρατιωτών, γίνεται ο τάφος της "Μεγάλης" Ιδέας των Ελλήνων. Είναι ο μύλος που αλέθει τις ψυχές και τα κορμιά των στρατιωτών της Ελλάδας...
Όλο το μεσημέρι και τ απόγευμα ο Κόντε με τον Κωστάκη, την Τσατσά Κατίνα κι όλη τη συντροφιά των ψαράδων παρατηρούνε με προσοχή τους πρόσφυγες και τους ναύτες που διαπληκτίζονται στην αποβάθρα, σχεδιάζοντας τη δική τους απόδραση απ το κολαστήρι της προκυμαίας...
Η προκυμαία με τα κιγκλιδώματα, τα συρματόσχοινα και τους βλοσυρούς ναύτες, μοιάζει τώρα περισσότερο μ απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου παρά με την προμενάδα των ονείρων. Ο παράδεισος έγινε κόλαση και μαρτύριο ξεριζωμένων...