Ο Βουνός δεν ήξερε τι να απαντήσει και τι να τη ρωτήσει για τον δρόμο του, αφού κανείς δε θα πίστευε την ιστορία του. Πίσω πια δεν μπορούσε να γυρίσει, και έτσι συνέχισε το πέταγμά του προς τη θάλασσα.

Και η αυγή τον βρήκε να πετά επιτέλους πάνω απ’ το κύμα, σαν την πρώτη του ευχή. Όμως μοναχός του δεν μπορούσε να χαρεί το κύμα για πολύ. Το βουνό είχε γίνει θαλασσοπούλι και γύρευε το ταίρι του. Και γύριζε από νησί σε νησί και από λιμάνι σε λιμάνι για να τη βρει. Όπου πήγε και τη γνώριζαν του αποκρίνονταν με κακία και ζήλια για την καλή του.