Η μακρόσυρτη ιαχή απίθωνε μελωδικές νότες στα μύχια του. Αντιστεκόταν νιτερέσο στις ντοπιολαλιές. Αντιμαχόταν το όνειδος των γενεών. Ήθελε αλλά δεν τολμούσε να αποβάλει την εχθρότητα για το επονείδιστο μισητό σινάφι. Μέρωνε τα γάγγλιά του η απαράμιλλη γοητεία της ετεροθαλούς αδελφής του φίλου του. Ο κτήτοράς του γευόταν αισθαντικά, τα ανομήματα για την υστεροφημία του και τη λαγνεία της εξουσίας. Η ατίμωση της μάνας σκιαγράφησε το μοτίβο της ντροπής. Στα ριζά του βουνού των Κενταύρων ένα μοναδικό ερωτικό παραλήρημα τράνωσε την οργή του. Το μίσος θέριεψε για τον πολιτικό γόνο του, που δεν πρόβαλε αντίσταση στην επιπόλαιη μέθεξη της τροτέζας. Ήταν για την ίδια καύχημα και για τον τόπο οργή. Θα καθόριζε την ανοίκεια μοίρα όλων; Η κακότροπη νύχτα και η μαφιόζικη δράση των συμμοριών φάνταζε ως μοναδική διέξοδος. Η μικρή σκακίστρια βίωνε το δικό της δράμα στη λίμνη των διχασμένων παγετώνων. Μόνο ένας ανυπότακτος αίγαγρος θα τη συντρόφευε στις θύμησες. Οι μοιραίοι θάνατοι, ο αναπόφευκτος εγκλεισμός, οι προγραφές, η επαπειλούμενη ποινή για μια δολοφονία και η ανέλπιστη δωρεά ζωτικού οργάνου, πού θα οδηγούσε τελικά το ριζικό όλων; Θύτη ή θύμα θα έδειχνε το ορφανό βιολογικό υλικό; Το μοναδικό εύρημα στον βαμβακοφόρο στειλεό θα ταυτοποιούταν;