Ο Γαβρίλης Ιστικόπουλος, σαράντα εφτά χρόνια τώρα, συνεχίζει το «κρυφτούλι» με τις λέξεις, όπως έκανε στο παραδοσιακό παιχνίδι των παιδικών χρόνων με τις γειτονοπούλες και τα αγουραγόρια, κι ακόμα δεν χορταίνει να σκαρώνει κρυψώνες και «αφορμές» στη γειτονιά της ποίησης, μόνο και μόνο για να προκαλεί την «άγια» πιθανότητα ν ακούσει εκείνο το λυτρωτικό... «φτου ξελευτερία».

Τότε, και μόνο τότε, ο Νους και η Καρδιά καλωσορίζουν τη θέση του πίσω απ τα φαινόμενα, ερωτεύεται με κάθε στίχο, γεμίζει τους Ουρανούς του με νεογνά αστέρια και νιώθει πως ξαναγεννιέται και αναβαπτίζεται, στη ζεστή κολυμπήθρα της Μεγάλης Αγωνίας των συνανθρώπων του.