p align=justify> Το βιβλίο αυτό, είναι μια αφήγηση, μια καταγραφή των γεγονότων, όπως τα έζησε η Κατίνα Δημητρίου -κορίτσι τότε- και όπως τα περιγράφει σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά. Δεν έχει η αφήγηση αυτή καμιά φιλοδοξία, ούτε επιστημονικά ιστορική, ούτε λογοτεχνική βέβαια.

Δεν πρόκειται για πλήρη ιστορική αποτύπωση, δεν αναλύει τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, τις αφορμές, τις αιτίες και τους παράγοντες που προκάλεσαν αυτόν τον διχασμό και οδήγησαν στον τραγικό εμφύλιο σπαραγμό, τα δραματικά απομεινάρια και αποτελέσματα του οποίου ακόμα μας συνταράζουν και μας στοιχειώνουν.

Η αφήγηση αυτή δεν θέλει να αποδώσει ή να καταμερίσει ευθύνες για τον εφιάλτη που έζησε η πατρίδα μας και που είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν χιλιάδες άνθρωποι -κι απ’ τις δύο πλευρές- και να καταστραφούν οι ζωές επιζώντων, των ηττημένων κυρίως, αλλά και νικητών, όπως και η χώρα.

Είναι η ιστορία μιας κοπέλας που έζησε τον αγώνα, τον πόλεμο -εμφύλιο μάλιστα- τη φρίκη, τον τρόμο, το θάνατο, όπως τα έζησαν χιλιάδες άλλα κορίτσια και αγόρια, με τα όπλα στα βουνά αντί με τα βιβλία τους στο σχολείο... Και τα πιο πολλά χάθηκαν.