Η μαύρη σημαία στην πρύμνη της φορτηγίδας που πλησιάζει στο Νησί κρέμεται στον ιστό της παραιτημένη, σαν να πιστεύει ότι οι μέρες των κυματισμών της πέρασαν, ότι οι άνεμοι θα παραμείνουν για πάντα υποτελείς, εδώ, στο βασίλειο της άπνοιας, σε έναν τόπο όπου το παρόν μοιάζει παντοτινό και το μέλλον απαγορευμένο. Στο Νησί-Καθαρτήριο κουμάντο κάνουν οι Εξαγνιστές. Τι είδους Καθαρτήριο όμως είναι τούτο εδώ, απ όπου καμιά ψυχή δεν πρόκειται να αναπηδήσει στον Παράδεισο;

Ο συγγραφέας της δυστοπίας έρχεται να προειδοποιήσει για την έλευση του σκότους σε ένα μέλλον ζοφερό, που νομοτελειακά δεσμεύεται από ένα «ελαττωματικό» παρόν. Έρχεται μέσα από την πνιγηρή απαισιοδοξία να κηρύξει αισιόδοξα ότι μόνο οι διαχρονικές αξίες της φιλίας, της αγάπης, του ταπεινού ηρωισμού, του χρέους του δυνατού προς τον αδύναμο, είναι αυτές που για μια ακόμα φορά ίσως σώσουν τον κόσμο. Γίνεται ένας σύγχρονος Δάντης, που μέσα από την Κόλαση και το Καθαρτήριο, δίνει ελπίδα για τον Παράδεισο.