Ποίημα λιτό

Τρίτη, σχεδόν ξημέρωμα,
και στην απέραντη ακτή
σημάδι μελανό, προκλητικό,
μόνο το μπλε σακίδιο
να περιμένει.
Μέσα ο χρόνος καιροφυλακτούσε
στο παλιό ρολόι,
που οι δείχτες του δεν ξέραν πώς
να σταματήσουν στις οκτώ και πέντε.
Μια καθαρή τσατσάρα
τυλιγμένη προσεκτικά
σ’ ένα φτηνό χαρτί,
μία τυρόπιτα, λίγο νερό μεταλλικό,
δέκα ευρώ,
σε μια ζελατίνα η ταυτότητα,
να σε αναγνωρίσουνε αμέσως.
Λιτό περιεχόμενο,
ένας μικρόκοσμος λιτός,
λιτή ζωή.

Κι εκείνο εκεί το χτένι
να μην μπορεί με τίποτα
τον κόμπο που ’χω στον λαιμό μου
να ξεμπλέξει.