Ο Θεστορίδης, ο ποιητής της Φώκαιας, είναι αντιμέτωπος με ένα αδυσώπητο δίλημμα: ή θα προδώσει τη λυρική του τέχνη συνθέτοντας το έπος που του έχει παραγγείλει ο ανελέητος άρχοντας Υψήνορας για να δοξάσει τα ανδραγαθήματά του, ή θα καταλήξει σκλάβος στα πλοία του. Απρόσμενα, βρίσκεται στο δρόμο του ένας τυφλός, ο Όμηρος, βίαια διωγμένος από την Κύμη. Αναγνωρίζοντας το ταλέντο του ξένου, ο Θεστορίδης τον παίρνει υπό την προστασία του, αλλά τον κρύβει από τους Φωκαείς για να μην απειληθεί η δική του θέση ως αοιδού. Ο Όμηρος προσφέρεται να τον σώσει από το αδιέξοδο συνθέτοντας ο ίδιος τη Φωκαΐδα, στα πρότυπα της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, αλλά το αντίτιμο που αδίστακτα ζητά είναι βαρύ: να πάρει πράγματι εκείνος τη θέση του μοναδικού αοιδού της πόλης, και μαζί την Αλκίππη, τη σύντροφο του ντόπιου ποιητή.

Σκηνοθετώντας με πανουργία τη βραδιά της δημόσιας απαγγελίας, ο Θεστορίδης δραπετεύει για πάντα, μαζί με την Αλκίππη, από τη Φώκαια. Στη Χίο πια, εκείνη έχει το αγρόκτημα των ονείρων της κι αυτός καθιερώνεται ως ο ποιητής της πόλης, χρησιμοποιώντας αλλά και συμπληρώνοντας τα έργα του Ομήρου. Όλα δείχνουν πως οι δυο τους θα καταφέρουν επιτέλους να ζήσουν μια ασφαλή κι ευτυχισμένη ζωή. Δεν έχουν όμως υπολογίσει την οργή του Ομήρου, που έρχεται στο κατόπι τους, τις αντίθετες βουλές των ανθρώπων και των θεών, που είναι όλοι, καθένας με τον τρόπο του, οι κλέφτες της Φώκαιας.