Η ποίηση με μέσο το λόγο είναι επαναστατική δράση ή οφείλει να είναι. Το Ανθρώπινο είδος οφείλει την ύπαρξή του στις επαναστάσεις που το ίδιο δημιουργεί. Το έργο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, υπολογισμένος με λεπτομέρεια. Η Λυμπεροπούλου είναι επιστήμονας. Μετράει τις κουβέντες της, μετράει τις αποστάσεις, τα βάρη, τις θέσεις, τα νοήματα και τα φορτία των λέξεων πριν γίνουν προτάσεις και μετά πάρουν τη θέση τους στη σύνθεση, έτσι όπως γίνεται στη λαϊκή ποίηση. Είναι Μεσογειακή, Διονυσιακή, παρεκτρέπεται και συνθετικά και νοηματικά, σαν τους Εξπρεσιονιστές.

Μου θυμίζει αυτό που παρατηρούσε ο Καμύ για τον Ζίντ: "Δεν υπάρχουν όμορφα πράγματα εκτός από εκείνα που υπαγορεύει η τρέλα και γράψει η λογική". Μια γυναικεία ματιά ! Ναι ! και το στηρίζω στη λογική! Αλλιώς, δε θα υπήρχαν δυο λέξεις, Αντρας, Γυναίκα. Σαν τις Μούσες του Ελικώνα κοιτάζει ή σαν μαινάδα του Κιθαιρώνα, κόρη του Κάδμου που αμφισβητεί τον Διόνυσο το θεό αλλά, ταυτόχρονα, τρελαίνεται απ αυτόν! Πάθη του Ανθρώπου, διαχρονικά, παίρνουν τη θέση τους σ αυτή τη σύνθεση μ ένα σύγχρονο, προσωπικό τρόπο και την αρχέγονη πάλη με την πραγματικότητα του τέλους.