Οι μήνες πέρασαν και η Ανδριάνα φέρνει στον κόσμο ένα υγιέστατο όμορφο αγοράκι.
-Ο πατέρας του φτυστός είναι. Κοίτα πόσο του μοιάζει γυναίκα! Ο ίδιος ο Ανδρέας. Και... πώς θα το φωνάζουμε ευτυχισμένη μαμά, που ευτυχώς είδαμε το χαμόγελό σου, έπειτα από τόσο καιρό; Την πειράζει ο πατέρας της,
-Παπά. Με τον Ανδρέα λέγαμε προτού φύγει για τον πόλεμο, ότι αν κάναμε ποτέ αγόρι, θα βγάζαμε το όνομά σου.
Όμως, τώρα που έφυγε ο πενθερός μου από τη ζωή, σκέφτομαι ότι το σωστό είναι να βγάλουμε το δικό του όνομα. Γνωρίζουμε όλοι πόσο υπέφερε για το παιδί του! Από τότε που χάθηκε ο Ανδρέας, γύρισε όλη την Κύπρο και την Ελλάδα ακόμη, ψάχνοντας για ένα ίχνος• μια αρχή για να πιαστεί και να διαβεί το λαβύρινθο που ολοένα και μεγάλωνε• που ολοένα και πιο περίπλοκος γινόταν. Πήγε και στην Κρήτη, όταν έμαθε για κάποιο παλικάρι Κρητικό, που τάχα γνώρισε τον Ανδρέα, σε μια μάχη με. τους εισβολείς και κατάφερε να 0ωθεί, ενώ όλο το τάγμα αποδεκατίστηκε. Έψαχνε διαρκώς για μια πληροφορία, που θα του άνοιγε ένα δρόμο και θα τον οδηγούσε στο παιδί του. Νεκρό ή ζωντανό. Κάποτε μου είπε ότι, σκεφτόταν να πάει στην Τουρκία, για να βρει κάποια άκρη.

Κάποιος από την Πεντάγια που επέστρεψε από τα Αδανα, του είπε ότι ο Ανδρέας ήταν κρατούμενος στο διπλανό κελλί και κάποτε χάθηκε ξαφνικά, λες και η γη τον κατάπιε. Δεν γνώριζε ο άντρας από την Πεντάγια τι απέγινε. «Μήπως τον σκότωσαν»; τον ρώτησε ο πενθερός μου, γεμάτος αγωνία, «Όχι! Θα ακουγόταν μέσα στις φυλακές. Αυτά τα αποτρόπαια πράγματα, κυκλοφορούσαν αμέσως. Το πιο πιθανόν ήταν, να τον μετέφεραν σε άλλες φυλακές», «Μα, γιατί να τον μεταφέρουν σε άλλες φυλακές; Αλλος κανένας που γύρισε μήπως να ξέρει περισσότερα»; «Κύριε Αδωνη! Ηρεμήστε. Θα σας φάει το άγχος. Δεν μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας με αυτή την αναστάτωση.

Εγώ λέω, να πάτε στο Υπουργείο Αμυνας και να ζητήσετε να δείτε τον Υπουργό. Παρακαλέστε τον να σας δώσει τη λίστα με τους τελευταίους φυλακισμένους της ανταλλαγής, από τις φυλακές των Αδάνων. Μέσα σε αυτή τη λίστα, είμαι και εγώ. Πάρτε τους ένα, ένα και ίσως μάθετε περισσότερα από αυτά, τα οποία γνωρίζω εγώ προσωπικά. Κάποιος ίσως να άκουσε κάτι παραπάνω. Καλή τύχη σας εύχομαι», είπε το παλικάρι και έκανε το σταυρό του, μουρμουρίζοντας κάτι δικό του, που δεν άκουσε ο κύριος Αδωνης. Τα υπόλοιπα τα γνωρίζεις πατέρα μου...

Η ανίατη αρρώστια δεν του άφησε περιθώρια ούτε να ψάξει, μα ούτε και να πάει στην Τουρκία. Τον έστειλε στον τάφο μέσα σε λίγους μήνες. Έφυγε ψιθυρίζοντας το όνομα του παιδιού του, αβάστακτα πονεμένος και πικραμένος, που δεν μπόρεσε να βγάλει μια άκρη, να μάθει μια σταλιά αλήθεια. Τι απέγινε το παιδί του...