Εκείνη, η Ζωή, φοιτήτρια του Οικονομικού, εκείνος, ο Βασίλης, φοιτητής της Αρχαιολογίας. Φοιτητές της γενιάς του Πολυτεχνείου.

Τους παρακολουθούμε στις διακοπές τους κατά τα πρώτα Μεταπολιτευτικά χρόνια και στη συνέχεια χρόνια μετά, με αποκρυσταλλωμένη τη ζωή τους.

Στον Ίσμαρο, αρχαία παραθαλάσσια θρακική πόλη των Κικόνων, που αναφέρεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια ως ο πρώτος σταθμός του ταξιδιού του Οδυσσέα μετά την καταστροφή της Τροίας, όπου πηγαίνουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, το πάθος του Βασίλη για τις αρχαιολογικές ανασκαφές έρχεται αντιμέτωπο με την αγάπη του για τη Ζωή και τον οδηγεί σε απρόσμενες περιπέτειες. Εκείνη, πάλι, φαίνεται να ζει τη σχέση τους μέσα από την εμμονική της προσκόλληση στο πρότυπο της κλασικής σημερινής ελληνικής οικογένειας της ακριτικής Θράκης.

Και όλα αυτά με τους δύο ανύποπτους φοιτητές ν’ αγωνίζονται για ένα δήθεν, όπως αποδείχθηκε, καλύτερο αύριο -χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι με τις πράξεις τους υποδαυλίζουν το ίδιο τους το μέλλον- μέσα στο πλαίσιο των ζυμώσεων της πρώτης και ενδιαφέρουσας περιόδου της μεταπολίτευσης, που έθεσε τα θεμέλια όχι μόνο μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας, αλλά και νέων τύπων, προτύπων και συμπεριφορών. Ο χαρακτήρας της προσωπικότητας, που αποκαλύπτουν κατά τη διάρκεια αυτών των διακοπών είναι ό,τι στη συνέχεια θα επιδιώξουν ως στόχο ζωής, σε ό,τι θα καταλήξουν.

Ο συμβολισμός των δύο αντιφατικών βασικών τάσεων της πρώτης μεταπολιτευτικής γενιάς, που διαμόρφωσαν τη μετέπειτα πολιτική ζωή είναι πρόδηλος.