ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ

Στην εποχή μας και η ζωή και εμείς έχουμε γίνει πιο πολύπλοκοι. Εξαιτίας αυτού για πρώτη φορά στην ιστορία της Εκκλησίας η ψυχολογική επιστήμη χρησιμοποιείται επισήμως στην ποιμαντική δραστηριότητα και στην Εξομολόγηση. Λέγω ‘επισήμως’ επειδή ολόκληρη η πατερική ποιμαντική εμπεριείχε πρακτική ψυχολογία, μόνο που τότε δεν ήταν αναγνωρίσιμη ως επιστήμη.

Η αυστηρή ιδιωτικότητα της Εξομολόγησης συμβάλλει στο μεγαλείο της, αλλά κυοφορεί και τους κινδύνους της. Εντύπωσή μου είναι ότι τα μέχρι τώρα κυκλοφορούντα εγχειρίδια Εξομολογητικής δεν ανταποκρίνονται στο εύλογο αίτημα και δεν καλύπτουν το κενό, φυσική συνέπεια του γεγονότος ότι επικεντρώνονται κυρίως στη Θεολογία περί Μετάνοιας (και αυτή όχι πάντοτε σωστή) και στο Κανονικό Δίκαιο. Παραδόξως έχουν αφήσει απέξω τα ανθρωπολογικά ζητήματα, δηλαδή την μελέτη του προσερχομένου στο ‘εδώ και τώρα’, ως παιδιού της εποχής του.

Για τους λόγους αυτούς κατέληξα στην απόφαση να φιλοπονήσω ετούτο το εγχειρίδιο που προσπαθεί να γεφυρώσει τη θεωρία με την πράξη αρχίζοντας από την «περιφέρεια» των διαπροσωπικών συναντήσεων. Το θεώρησα επιβεβλημένο καθήκον προς τους αδελφούς μου συμπρεσβυτέρους, οι οποίοι καταδαπανώνται στην Εξομολόγηση και στην συμβουλευτική ενώπιον προβλημάτων που τούς φέρνουν συχνά σε αμηχανία ή και αγωνία, ενώ ενίοτε τούς κρατούν ξάγρυπνους. Το αίτημα για συγγραφή «από κάτω προς τα επάνω» υπήρξε το κίνητρο και ο οδοδείκτης μου.

Οι διάλογοι και οι πραγματικές περιπτώσεις που τό συνοδεύουν (με πλάγια γράμματα) προέρχονται από τα άφθονα ακούσματα τα οποία κατά καιρούς εξέφραζαν την εμπειρία γνωστών μου πνευματικών, αλλά και από την προσωπική μου πείρα.