Το χιμαιρικό βιβλίο ποίησης Θέτις και Αηδών συνεχίζει την γλωσσική έρευνα της Φοίβης Γιαννίση πάνω στα ζωικά πρόσωπα της ποίησης όπως μεταφέρονται από την αρχαιοελληνική γραμματεία, με την Θέτιδα ως σουπιά και την Αηδόνα ως αηδόνι. Μαζί τους ξεπηδά η Χελιδών, το χελιδόνι, καθώς και άλλα μυθικά και υπαρκτά πρόσωπα.

Το Θέτις και Αηδών πραγματεύεται την μητρότητα και τις πολυπλοκότητες και τις αντιφάσεις για τη συνέχιση της ζωής και την οικογένεια, καθώς οι μύθοι αναφοράς περιέχουν γέννηση, έρωτα, αγάπη, αποχωρισμό αλλά και εξουσία, βία, βιασμό και φόνο. Στη ροή των σελίδων η ποίηση αναπτύσσεται οπτικά με εικονικές ενθυμήσεις, παίγνια κυριολεξίας και μεταφοράς, σημειώσεις και στίχους, σε ένα μεικτό είδος όπου το δραματικό εναλλάσσεται με το αστείο, ενώ η γλώσσα γλιστρά συνειρμικά από το τραγούδι στο πεζό, και από το προσωπικό στην φιλολογική ερμηνεία.