Γιατί ο ζητιάνος μου απόψε είναι πνεύμα αρχαίας γυναίκας που ένα μόνο χρειάζεται. Αυτόπτης μάρτυρας αντίκρυ στην αδειανή μου πολυθρόνα το Εντελώς ’λλο του Emmanuel Levinas. Οδυσσέως και Ίρου Πυγμή. Η οντολογική διαφορά του Καλού. Πώς δικαιολογούμαι απέναντί σου; Απόλυτη, αιώνια, αναρχική ευθύνη για το ’λλο. Μέχρις εσχάτων όλων των φωτεινών μας δυνάμεων και ας μας οδηγήσει ύπνος γλυκός που μοιάζει με θάνατο αλλά και πάλι δεν είναι μέχρι την Ιθάκη. Η οντολογική μας αφύπνιση και εγρήγορση είναι, καταπάνω στην υπαρξιακή νάρκη της απουσίας, η αυθεντικότερη πράξη δημοκρατικής ανυπακοής που μπορούμε να διανοηθούμε. Για το τέλος της αρχής σε ρωτώ του τωρινού βασιλείου του Πλούτωνα στον επάνω κόσμο.