Ο ΤΟΙΧΟΣ

ΥΣΤΕΡΙΚΗ : Αχ πού είναι ; Γιατί δε βλέπω ; Αυτοί μας βλέπουν ;
ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ: Πού είστε, ρε καριόληδες ; Τί θέλετε από μας ;
ΟΡΙΑΚΗ : Εγώ τους βλέπω, αλλά όχι καθαρά.
ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΤΗΣ: Εγώ βλέπω μόνο τον εαυτό μου.
ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ: Εγώ βλέπω μόνο ψεγάδια.
ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ: Κάπου εδώ θα βρίσκονται. Βλέπω κάτι σκιές.

Έξι χαρακτήρες που υποφέρουν από αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν « διαταραχές προσωπικότητας » βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην ίδια συνθήκη, πίσω από έναν αόρατο τοίχο. Πώς βρέθηκαν εκεί χωρίς να το καταλάβουν ; Θα μπορέσουν να βρουν κάποια κοινά σημεία πλεύσης ή, έστω, τον τρόπο να βγουν από κει μέσα ;

Ο ΣΚΑΝΤΖΟΧΟΙΡΟΣ

Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Είμαστε σα δυό μισά που πρέπει να ενωθούν. Σαν το σαλιγκάρι και το κέλυφός του.
Το φεγγάρι και το τηλεσκόπιο.
Τη ρόδα και τη ζάντα της.
Το αυτοκίνητο και την κουκούλα του...

Ένας Aντρας ζει στο σύμπαν του αυτοκινήτου του. Αν και γιατρός, αγνοεί τα σημάδια του αυξανόμενου αυτοεγκλεισμού του καθώς αφοσιώνεται στα εξαρτήματα του αγαπημένου του τετράτροχου. Με τους άλλους ανθρώπους ψάχνει να βρει τη σωστή απόσταση, αυτή στην οποία μπορούν να ανεχτούν ο ένας τον άλλο. Όπως λέει το ίνδαλμά του, ο Σοπενάουερ, έτσι κάνουν οι σκαντζόχοιροι. Μπορεί μια ερωτική σχέση να μειώσει την απόσταση και να βγάλει τον ’ντρα από το μοναχικό σύμπαν του ; Ώς που μπορεί να φτάσει η αγάπη του για το τετράτροχο αντικείμενο του πόθου του ;