ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ, ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Φαίνεται ότι η ανάγνωση και εν γένει η πρόσληψη του έργου δικαιώνεται μόνον ως συνενοχή με τον δημιουργό και διαθεσιμότητα μπροστά στην οδύνη της γραφής, τα κενά της κινηματογραφικής εικόνας ή τις ρωγμές της θεατρικής παράστασης. Ο Γιέρζι Γκροτόφσκι μας υπενθυμίζει ότι: «η ουσία του θεάτρου είναι η σύγκρουση. Ο άνθρωπος που προβαίνει σε μία πράξη αυτο-αποκάλυψης, είναι κάποιος που αποκαθιστά την επαφή με τον εαυτό του, δηλαδή μια ακραία αναμέτρηση με τον εαυτό του, ειλικρινή, νομοθετημένη, σαφή κι ολοκληρωτική».

Η διατάραξη της ησυχίας του αναγνώστη και του θεατή από το ίδιο το έργο (μυθιστόρημα, φιλμικό κείμενο, θεατρική παράσταση) είναι η θεματική που συνδέει μεταξύ τους τα κείμενα του παρόντος τόμου, τόσο αυτά που δημοσιεύονται ως επεξεργασμένες, εμπλουτισμένες και εν μέρει αναθεωρημένες εκδοχές της πρώτης τους δημοσίευσης όσο και εκείνα που παρουσιάζονται εδώ για πρώτη φορά.

Οι μελέτες καλύπτουν την περίοδο από το 1994 έως το 2018 και διερευνούν εκείνο που ενυπάρχει στο έργο τέχνης ως μυστικό, ως πηγή ανησυχίας για τις βεβαιότητες του αναγνώστη/θεατή. Από τη συγκριτική ποιητική και τις θεωρητικές και μεθοδολογικές προσεγγίσεις της συγκριτικής προσέγγισης λογοτεχνίας, κινηματογράφου και σκηνικής πράξης, μέχρι τη φιλμική ανάλυση και την εν θερμώ «ανάγνωση» θεατρικών παραστάσεων, ο τόμος αυτός μπορεί να διαβαστεί ως εργαλείο μεθόδου και ταυτόχρονα ως «αναγνωστική αποκοτιά».