... Τα σπαράγματα που μου αφηγήθηκε ο Κ για αυτά τα πρόσωπα με είχαν εξωθήσει στο παράλογο: στο να προσπαθώ άδικα να μαντέψω τη μετέπειτα πορεία της ζωής τους. Του Φ που έγινε μαοϊκός και έπειτα από χρόνια ζήτησε από τον Κ να μεσολαβήσει για να επιστρέψει στο Κόμμα από το οποίο εκείνος θα αποχωρούσε από τα αριστερά σε λίγες μέρες ? του έμπειρου καθοδηγητή Τ, του ταξιτζή, που τον διαδέχτηκε? της Σ με τα όμορφα χαρακτηριστικά και τα μαλλιά-πλεξούδα? της τσατσάς Μπέλας, της μόνης που θα ήταν τώρα μια άκλαυτη ανώνυμη νεκρή... Πώς να ήταν σήμερα τα πρόσωπά τους; Θα αναγνώριζαν αλλήλους, αν συναντιόνταν τυχαία; Τι δρόμο πήραν στη ζωή τους; Τι γνώμη έχουν σήμερα για τον νεότερο εαυτό τους; Εξακολουθούν να αγαπούν τον παλαιότερο ή τον απαρνήθηκαν με λόγια και με πράξεις; Πώς τα πάνε με τη συνείδησή τους;...

Το Έβαφε ο Στάλιν τα μαλλιά του; μας μεταφέρει στον Φεβρουάριο του 1973, στις μέρες των φοιτητικών κινητοποιήσεων κατά της Χούντας, αλλά και του μακελειού και της σύλληψης του Νίκου Κοεμτζή. Ένα μυθιστόρημα για τα παιχνίδια που μας παίζουν οι συμπτώσεις, για τις αμφιβολίες και τα ανάμικτα συναισθήματα που μας προκαλούν οι αναμνήσεις, οι οποίες, όσο περνάει ο καιρός, τόσο μας ρίχνουν στην ασφαλή αγκάλη της μυθοπλασίας.