Με τη σκέψη της ενηλικίωσης αναλογιζόμουν πώς έγινα ο άνθρωπος που είμαι.

Η απάντηση, βέβαια, δεν ήταν μακριά, μόνο τριακόσια ογδόντα εφτά χιλιόμετρα. Η συλλογή μου «Ρέμβη» γράφτηκε για να μοιραστώ τις εμπειρίες που μου έμαθε η Λευκάδα, όποιες κι αν ήταν: από τα πρώτα γενέθλια μέχρι και το πένθος. Με το κάθε γέλιο, βήμα, αντίο, «μου λείπεις», « σ’ αγαπώ», γέμιζα τα χέρια μου με το μελάνι της κάθε λέξης χωρίς να ήξερα τι θα κάνω, τι θα απογίνει το χαρτί.

Έγραψα αυτά τα ποιήματα γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχω ούτε εγώ.

Όταν ξημερώνει
Οι ποιητές επιστρέφουν στον κήπο,
στα αγάλματά τους
Οι ποιητές πεθαίνουν
μέχρι το βράδυ
που θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.