ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗΣ ΠΡ-ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Η μάνα μου, όταν έφτιαχνε παστίτσιο, ράντιζε τα μακαρόνια με λίγη τριμμένη φρυγανιά. Αυτό ήταν το μικρό της μυστικό για να έχει επιτυχία το αγαπημένο της φαγητό.

Στις 2 Μαΐου 2017 έμαθα ότι έχει καρκίνο. Περίπου έναν μήνα μετά, το έμαθε και η ίδια. Κι έτσι άρχισε αυτή η μικρή, αλλά πραγματική ιστορία που κράτησε σχεδόν δυόμισι χρόνια. Επί δυόμισι χρόνια η μαμά είχε καρκίνο κι εγώ είχα την έννοια της, αλλά δεν είχα καρκίνο.

Επισημαίνω το ότι εγώ δεν είχα καρκίνο, για να πω ότι αν και ήμουν υγιής, η αρρώστια δεν με άφησε αλώβητο. Είναι κάπως «κολλητικός» ο καρκίνος, μόνο που αυτό δεν φαίνεται. Αλλά δεν γίνεται να φροντίζεις έναν άνθρωπο που έχει καρκίνο χωρίς να «κολλήσεις» κι εσύ.

Η θλίψη, η έννοια, το άγχος, η αγωνία αφορούν κι εσένα κι ας είσαι υγιής. Έτσι, επί δυόμισι χρόνια που η μαμά είχε καρκίνο, είχα κι εγώ πολλές από τις συνέπειες της ασθένειας να διαχειριστώ, αλλά και να υποστώ τη συνέπεια αυτών των συνεπειών.

Από καμία μάχη δεν γίνεται να βγεις αλώβητος. Ούτε και όταν είσαι σύμμαχος ενός ανθρώπου που έχει καρκίνο. Κι ας μην είσαι στην πρώτη γραμμή. Τα σκάγια σε παίρνουν θες δεν θες, όμως αυτό δεν είναι κακό. Απλώς, αν φοβάσαι τα σκάγια, δεν μπαίνεις στη μάχη. Αν μπεις στη μάχη, δεν πρέπει να φοβηθείς τα σκάγια. Ό,τι κι αν διαλέξεις, να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος και σίγουρα δεν είσαι μόνος. Είμαστε πολλοί και πολλές όσοι και όσες βρεθήκαμε σε αυτό το σταυροδρόμι.

Αυτό να θυμάσαι από αυτή την ιστορία και να μην ξεχνάς να βάζεις τριμμένη φρυγανιά στα μακαρόνια του παστίτσιου, αν θες να γίνεται πιο νόστιμο.