Η μοίρα της

Ίσως η μοίρα αυτής της κόρης
που έχασε νωρίς την πλάτη της
είναι να κρύβει το στήθος της

να σηκώνει αχάραγα τους θεριστές
να ταΐζει τους εργάτες
να φροντίζει τα νήπια

Ίσως η μοίρα μιας πλάτης
είναι να στέκεται στον τοίχο
Το στέρνο όμως προχωρά
και ας μπάζει από παντού

Το ίχνος της απώλειας σφραγίζει τα ποιήματα της Μαριαλένας Σπυροπούλου. Αλλά και της αντοχής, της εγκαρτέρησης. Ευάλωτης, κι όμως επίμονης. Σταθερής, αν και διάτρητης. Με στίχους που δοξολογούν και ταυτόχρονα πενθούν το σώμα, ηδυπαθές, ανθηρό, τόπο μυστικιστικής μέθεξης και συνάμα πεδίο φθοράς και κέλυφος ατέλειας, η ποιήτρια μιλά για την απουσία και την έλλειψη που είναι ριζωμένη ακόμα και μέσα στο εμπύρετο άγγιγμα της επιθυμίας, ακόμα και μέσα στην πλησμονή της θυγατρικής ή της μητρικής αγάπης. Αποτυπώνοντας με σπαρακτική ειλικρίνεια το γυναικείο βίωμα, μετουσιώνει τα «θέλω του κόσμου» σε ποιητική τροφή, σε σάρκα της γλώσσας.