16 ΓΕΡΜΑΝΟΦΩΝΟΙ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Η παρούσα ανθολογία μεταπολεμικής γερμανικής ποίησης επικεντρώνεται στους ποιητές και στις ποιήτριες που βίωσαν την "ώρα μηδέν", το τέλος δηλαδή της ναζιστικής Γερμανίας τον Μάη του 1945, καθώς και τις μετέπειτα εξελίξεις στις δυο πλευρές της διαιρεμένης Γερμανίας και στην Αυστρία. Το χρονικό πλαίσιο δράσης τους εκτείνεται κυρίως από την περίοδο της "Γερμανίας των ερειπίων" μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Νοέμβριο του 1989.

Η διαιρεμένη Γερμανία, λοιπόν, σε αναζήτηση του νέου ποιητικού της προσώπου, σε συσχετισμό με την νέα πραγματικότητα -ή προσπαθώντας να την υπερβεί να υπερβεί, με την δημιουργία μιας "νέας ποιητικής γλώσσας", το τρομακτικό όριο της εμπειρίας του ’ουσβιτς- σε πείσμα της περίφημης ρήσης του Τέοντορ Αντόρνο, ότι "μετά το ’ουσβιτς, είναι βαρβαρότητα να γράψει κανείς ένα ποίημα". Οι ποιητές που ανθολογούνται αποδύονται όλοι σχεδόν σε μια παρόμοια, εναγώνια αναζήτηση, ακολουθώντας την ρήση του Γκόντφρηντ Μπεν, ότι η ερμητική ποίηση είναι το ύστατο όριο υπαρξιακής ελευθερίας.