Η αμπελουργία στον ελλαδικό χώρο ξεκίνησε από την εποχή του χαλκού, ευδοκίμησε εύκολα λόγω του άριστου μεσογειακού κλίματος και παραμένει αναπόσπαστο κομμάτι της αγροτικής παραγωγής. Το δε εγχώριο κρασί συνδέεται ανέκαθεν με την καθημερινότητα των Ελλήνων και περισσότερο με τις χαρές και τις λύπες τους. Η οινοπαραγωγή στη μικρή σε έκταση, μα μέγιστη σε φυσικό και άυλο πλούτο Σκιάθο, ακολούθησε την ίδια διαδρομή από τότε που άρχισε να κατοικείται και το κρασί της επί αιώνες συντροφεύει τους κατοίκους της.

Ποια είναι η ιστορία του στο νησί; Πότε απογειώθηκε η φήμη του; Ποια ήταν η διαδικασία παραγωγής του; Πότε, πού και πώς το «έτσουζαν» οι ντόπιοι; Πώς εμπλούτισε τη γλώσσα, την τέχνη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου; Με ποια εκλεκτά εδέσματα συνοδευόταν και τι άλλο εκτός απ’ το κρασί προσφέρει τ’ αμπέλι στη διατροφική αλυσίδα; Πώς το ανέφεραν στο έργο τους οι δύο σπουδαίοι συνομήλικοι λογοτέχνες που κατάγονται απ’ τη Σκιάθο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, και ιδιαίτερα ο πρώτος, που το τιμούσε δεόντως, προσπαθώντας να βρει βάλσαμο στ’ ατέλειωτα «πάθια και τους καημούς» του;