Τι θα νιώθαμε αν βρισκόμασταν στην αποστολή διάσωσης του
τελευταίου γορίλα των ποταμών της Αφρικής; Όταν θα γνωρίζαμε
πως λιώνουν οριστικά οι πάγοι και κλείναμε ραντεβού με το
αγαπημένο μας ταίρι εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να ζήσουμε
το κάθε δευτερόλεπτο, πώς η φύση θα συμμετείχε τελετουργικά
στη μοναδική αυτή συνύπαρξη αγάπης και απώλειας; Τι θα
αισθανόταν ένας αστροναύτης του 2112 μ.Χ. ευρισκόμενος
στην περιοχή του εξωτερικού Ηλιακού μας συστήματος, πέρα
από τον Ποσειδώνα; Αν γνωρίζαμε από κοντά στα 2094 μ.Χ.
τον τελευταίο ποιητή που έγραφε ακόμα σε χαρτί - τι θα του λέγαμε;
Οικολογική ποίηση του μέλλοντος, που προσεγγίζει το σύμπαν,
τον άνθρωπο, τον πλανήτη μας σαν ολότητα με ευαισθησία, όπως
το μαρτυρούν και οι στίχοι:
«Παιδιά της μάνας γης εμείς με ύλη από τ’ αστέρια»