Όλοι μας έχουμε κάνει αυτή τη σκέψη. Είτε καθισμένοι στη θέση μας, σε κάποιον κινηματογράφο της γειτονιάς μας, ενώ στη μεγάλη οθόνη γίνονται πράγματα και θάματα, είτε βυθισμένοι στην αναπαυτική πολυθρόνα του σαλονιού μας, μπροστά σε μία 60άρα (ή και πιο μεγάλη) οθόνη, τηλεοπτική ή μη, στην οποία όσα συμβαίνουν έχουν πάψει να μας αφορούν.

Οι κακές ταινίες είναι πολλές, πάρα πολλές. Περισσότερες απ όσες μπορεί κανείς να φανταστεί. Και μέρα με την ημέρα, σ αυτές προστίθενται δεκάδες άλλες, απ όλα τα μέρη του κόσμου. Τις πιο πολλές τις έχουμε επισημάνει πολύ πριν γίνουμε θεατές τους. Και τις έχουμε απορρίψει, για να μην βρεθούμε στην παραπάνω άβολη και δυσάρεστη θέση.

Οι περισσότερες από τις 101 ταινίες αυτού του βιβλίου ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που οι κριτικοί επαινούν. Διότι θεωρούνται "έργα τέχνης", "καλλιτεχνικές ταινίες", "φιλμ ενός δημιουργού". Δηλαδή, είναι ταινίες που αρκετοί ειδήμονες έχουν (με πολλούς και διάφορους τρόπους) προσπαθήσει να μας πείσουν ότι είναι καλές, πολύ καλές, εξαιρετικές ή αριστουργηματικές. Κι εμείς μασήσαμε, ωσάν κουτάβια, και βρεθήκαμε σε μία σκοτεινή κινηματογραφική αίθουσα να παρακολουθούμε μία ταινία που είναι σκέτη... φρίκη! Τόσο φρικτή, που έχουμε αρχίσει να αναρωτιόμαστε γιατί συνεχίζουμε να την βλέπουμε...