Η δεσποινίς Νευρανθία ήταν γεμάτη νεύρα. Την ενοχλούσε ο ήλιος, τα λουλούδια, οτιδήποτε φωτεινό, γλυκό, ζεστό ή τρυφερό τής ήταν ανυπόφορο. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, όλα του κόσμου τα όμορφα για εκείνη ήταν περιττά.

«Δεν χρειάζεται η χαρά για να συνεχιστεί η ζωή μας, αρκεί η υπευθυνότητα και η σκληρή δουλειά», έλεγε και άφηνε το χώμα να ξεραθεί, ξερίζωνε τα μικρά βλασταράκια, έδιωχνε τα πουλιά μέχρι... που στο παράθυρό της εμφανίστηκε ένας τόσος δα μικρός Κοκκινολαίμης μ’ ένα όμορφο, μελαγχολικό κελάηδημα. Αραγε, η ομορφιά, η αθωότητα, η γλυκιά συνήθεια θα μπορέσουν να αλλάξουν τη διάθεση της δεσποινίδος Νευρανθίας;