Ο Φανούρης, καθώς κοίταζε το νεκρό σώμα του Γιάννη, ένιωθε μια απίστευτη ντροπή και συνάμα μια τρομερή θλίψη που αυτός ζούσε. Ήταν από εκείνες τις ντροπές που λερώνουν το μυαλό και την ψυχή, που με τίποτα δεν μπορείς να τις καθαρίσεις, αλλά όμως μπορεί να σου μεταμορφώσουν τη ζωή προς το καλύτερο. Καθώς ανασκάλευε τη σκέψη του, αναδεύτηκαν όλα τα περασμένα, όλα αυτά που μαζί αντιμετώπισαν. Μια ανελέητη δίνη τον παρέσυρε στην αφετηρία της σχέσης τους, από τη μετάδοση του ιού του Έιτζ και την υπόλοιπη διαδρομή τους. Ο απίστευτος έρωτάς του με τη Σίντυ -την άγνωστη τότε συντροφιά-, τα πλούσια χρόνια των Αθηνών, τα σχεδόν πέντε χρόνια για τη μετάσταση, η ζωή στο ίδρυμα. Σαν μια φωτογραφία, πλαισιωμένη από την ομίχλη του χρόνου, περνούσε μπροστά του το παρελθόν τους, η ζωή τους ολόκληρη.

Θα ήθελε να του προσφέρει όλα τα λουλούδια του κόσμου, να τον μυρώνουν στον προορισμό του. Ένιωθε φριχτά, άθλια, θεωρώντας ότι εξαιτίας του πέθανε. Με ειλικρίνεια, θα του έλεγε: «Φίλε μου, είναι σημαντική η απώλειά σου, μα πιο σημαντικό είναι το έργο που αφήνεις. Δεν ωφελεί να στενοχωριόμαστε που σε χάσαμε, αλλά να είμαστε χαρούμενοι που υπήρξες ανάμεσά μας. Ποιος ξέρει, μπορεί αύριο κιόλας να σε ακολουθήσω. Λίγες στιγμές ολόκληρη η ζωή μας.

«Σε ένα κουπέ του τρένου ζήσαμε συνοδοιπόροι και συντροφικά. Συναντηθήκαμε για μια στιγμή, σε μια στάση στο τρένο της ζωής. Εσύ κατεβαίνεις πρώτα, εγώ μετά. Τίποτα δεν κρατάμε όταν κατεβαίνουμε από το τρένο της ζωής, δεν χρειαζόμαστε αποσκευές, τίποτα δεν είναι δικό μας• όλα στο τρένο τα αφήνουμε, για να ωφελήσουν τους επόμενους».