ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ Η ΔΟΞΑ ΜΟΝΑΧΗ

Θεώρησα επιβεβλημένο ένα επετειακό αφιέρωμα, με τη συμπλήρωση μισού αιώνα από την ιστορική πορεία του Παναθηναϊκού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης και την παρουσία του στις 2 Ιουνίου 1971 στον τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης συλλογικού επιπέδου, με αντίπαλο τη "χορευτική" εκείνη την εποχή ομάδα του Γιόχαν Κρόιφ, του Αρι Χάαν, του Γιόχαν Νέσκενς, του Τζέρι Μιούρεν και των άλλων "ιπτάμενων" Ολλανδών ποδοσφαιριστών που τρέλαιναν κόσμο με τις εκπληκτικές ποδοσφαιρικές "φιγούρες", τους και τα ανάλαφρα... πατήματά τους στο χορτάρι!

Κι αυτό, γιατί είχα την τύχη να ζήσω ολόκληρη εκείνη τη διαδρομή και το συγκλονιστικό οδοιπορικό μιας αμιγώς ελληνικής ομάδας, με την ιδιότητα του διαπιστευμένου ρεπόρτερ, που μου πρόσφερε ανεπανάληπτες στιγμές και εμπειρίες και μια τεράστια συλλογή πρωτόγνωρων για τα ελληνικά δεδομένα γεγονότων που είχαν δημιουργήσει αίσθηση σε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό μας πλανήτη! Και μόνο το... προσκύνημα της ομάδας του "τριφυλλιού" στο μεγαλοπρεπή "Ναό" του βρετανικού ποδοσφαίρου και το γεγονός ότι στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στην τότε τρομερή ολλανδική "μηχανή", αρκούσε για ένα ένδοξο φινάλε στο μοναδικό από τότε επίτευγμα για ελληνική ομάδα.