Θα μπορούσα να το «γράψω» καλύτερα. Θα μπορούσα να ζητήσω από τον επιμελητή να το «διορθώσει», να το «χτενίσει», να το «κάνει ελκυστικό». Να μην πονάει, να μην ταράζει, να μην τρομάζει, να είναι απόμακρο, εύπεπτο, ανώδυνο. Όμως δεν το ’κανα.
Το παρόν δεν φιλοδοξεί να είναι Τέχνη, δεν είναι Τέχνη, είναι Ζωή.
Όποιος το διαβάσει, δεν θα διαβάσει ένα μυθιστόρημα. Θα διαβάσει ένα κομμάτι αληθινής ζωής, που συμβαίνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, τώρα. Και είναι ζεστό, αιμάτινο, κάποτε φοβερό, κάποτε απελπισμένο, κάποτε με οργή, με απόγνωση, με θυμό, με ελπίδα και λίγο δειλό χαμόγελο, με φόβο, πόνο, και πάλι με ελπίδα.
Και για κάτι τέτοιο θα πρέπει να είναι έτοιμος.
Το παρόν δεν είναι Τέχνη, είναι Ζωή.