Μέσα από τη ζωή του Τηλέμαχου Ιατρίδη, του οποίου τα βήματα ακολουθεί ο συγγραφέας από την ώρα της άφιξής του στον κόσμο μέχρι το τέλος του, εκτυλίσσονται σαν κινηματογραφικές σεκάνς όλες οι «ταραγμένες» στιγμές της πολιτικής, κοινωνικής και καθημερινής ιστορίας ολόκληρου του ελληνικού τοπίου, ενός τόπου-τοπίου βαριά πληγωμένου από έναν εμφύλιο πόλεμο. Ο Σπύρος Λαμπρίδης καταφέρνει να δημιουργήσει με τον ήρωά του μια σχέση μοναδική, αληθινή και ειλικρινή, απαλλαγμένη από μελοδραματισμούς και εμπάθειες. Δεν τον ακολουθεί ούτε σαν κριτής ούτε σαν φίλος, αλλά ούτε και σαν εξομολογητής. Τον παρατηρεί μέσα από το καλειδοσκοπικό πρίσμα του αφηγητή μεταγράφοντας σε λογοτεχνία μια καθημερινότητα συχνά αβάσταχτη, αλλά απόλυτα ανθρώπινη.

Ο συγγραφέας χτίζει με μεγάλη μαεστρία την ατμόσφαιρα τόσο της χαοτικής Ελλάδας της δικτατορίας, όσο και εκείνη της μεταπολιτευτικής ευφορίας. Μέσα στο σύνθετο αυτό κοινωνικοπολιτικό πλέγμα δημιουργεί και δίνει ζωή σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος κάποια στιγμή συνειδητοποιεί πως για ν’ αποκτήσει εκείνα που ποθεί και να βιώσει όσα έχει ονειρευτεί θα πρέπει κάποτε να υπερβεί προσωπικά όρια και αρχές και να συγκρουστεί με την ίδια την ανθρώπινη συνθήκη. Η επιλογή της αφήγησης σε τρίτο πρόσωπο αποδεσμεύει τον δημιουργό από το δημιούργημα, τον απαλλάσσει από την «υποψία» της αυτοαναφορικότητας και του δίνει το ελεύθερο της καθαρής ματιάς. Μεστός και ανθρώπινος -βαθύτατα ανθρώπινος-, ο συγγραφικός λόγος μας φέρνει αντιμέτωπους όχι μόνον με την πραγματικότητα της ζωής, αλλά και με εκείνη της Ιστορίας.