«Μέσα σε μαρτυρικούς καιρούς, με την Τέχνη να ψυχορραγεί, κι εμένα να ψυχορραγώ μαζί της, αποφάσισα να αντισταθώ, προβαίνοντας σε κάτι απονενοημένο: Να γράψω ένα Μανιφέστο. Όλα ξεκίνησαν από την πρόσκληση του Μάριου Ποντίκα να συντάξω ένα δοκίμιο επάνω στο θέατρο για το διαδικτυακό περιοδικό “Χάρτης”. Κάτι σπαραγματικά συνθήματα, που προορίζονταν για αξιώματα, διαμορφώθηκαν σιγά σιγά σε αισθητική θεωρία, συνέχεια της φιλοσοφικής θεωρίας μου του Cogito Mortis, του Υποκειμένου του Θανάτου (Νήσος 2017), που ήδη είχε καταπιαστεί με το νέο πρόσωπο του “Είναι” μετά τη μεταμοντερνικότητα, ανοίγοντας στην “Πληγή”. Σαν από χαοτικό φράκταλ, πίσω απ’ όλες τις μορφές Τέχνης, αλλά και τις τεχνοτροπίες τους, άρχισε λοιπόν να προβάλλει ένας κοινός πυρήνας που τις αιματώνει όλες: Η Τέχνης της Πληγής, που αποτελεί τη βάση του Μανιφέστου. Σύντομα ένιωσα την ανάγκη να γράψω το Μανιφέστο και στα Αγγλικά, μήπως, παίρνοντας απόσταση από τη γλώσσα του, η Κραυγή του γίνει συλλογικότερη. Όλη αυτή η απόπειρα κορυφώθηκε εικαστικά. Πώς αλλιώς άλλωστε. Χωρίς το κόκαλο της Εικόνας, δεν έχει σάρκα η Λέξη. Επάνω στις αρχικές φωτογραφίες της Έλενας Νικολακοπούλου, δουλέψαμε υπομονετικά μαζί, τολμώντας να επεξεργαστούμε καλλιτεχνικά ό,τι Αδύνατο εμπερικλείει η Γλώσσα γι’ αυτό που διαδέχεται την αποδόμηση. Ένας καρπός ήδη άνθισε: από το Μανιφέστο και τις ιδέες του εμπνεύστηκε η ταινία μου Dead or not?, που απέσπασε 11 διεθνείς διακρίσεις σε ανεξάρτητα φεστιβάλ κινηματογράφου. Το Μανιφέστο τώρα φεύγει από τον Δημιουργό του. Ταξιδεύει προς τους αναγνώστες. Μόνη φιλοδοξία του να εμπνεύσει γύρω από μία Τέχνη, που ούτε θα χάνεται στον εαυτό της, αυτοϊκανοποιούμενη από τις μεθόδους της, ούτε θα γίνεται επικαιρική, χάνοντας τη ρίζα με το επίκαιρο. Γι’ αυτό πάντα θα μεριμνά ο Πόνος. Κι όσοι ανοίγουν σε αυτόν γυμνοί. Όποιοι. Όπου. Όποτε.»