Στην παρούσα μελέτη επιχειρείται η κριτική διασύνδεση των εννοιών της δια βίου μάθησης και της, κατά Bernstein, ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας. Η συνάρθρωση των δύο εννοιών θεωρείται ούτως ή άλλως δεδομένη από τη στιγμή που η ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενη κοινωνία έρχεται να αποδώσει ως όρος την αλλαγή του εκπαιδευτικού παραδείγματος και τις άμεσα συναπτόμενες επενέργειες σε κάθε πτυχή του ατομικού και συλλογικού βίου.

Η μελέτη εδράζεται σε δύο βασικές παραδοχές: α) τη μετάβαση από την εκπαίδευση στη δια βίου μάθηση, όπως αυτή τεκμαίρεται στον αντίστοιχο θεσμικό λόγο, κατά κύριο λόγο της ΕΕ, και τη σχετική βιβλιογραφία, και β) την ανάδυση μιας νέας κοινωνίας, μιας ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας, στην οποία «δεν θα υπάρχει τόπος ή χρόνος που δεν θα είναι παιδαγωγημένος» (Bernstein, 2001b,377).

Εντός αυτής της ολοκληρωτικά παιδαγωγούμενης κοινωνίας συντελείται, υπό το σχήμα της δια βίου μάθησης, μια αδιάκοπη σχεδιοποίηση του ατομικού βίου, όπου κάθε βιωμένος τόπος και χρόνος λειτουργεί ως μαθησιακός τόπος και μαθησιακός χρόνος. Αναπτύσσεται, ουσιαστικά, μια, κατά Bernstein, παιδαγωγική της επιτέλεσης, δηλαδή μια παιδαγωγική προσδεδεμένη στα προτάγματα του νεοφιλελευθερισμού και της αγοραιοποίησης, τεχνοκρατική, μηχανιστική και βαθιά διαχειριστική, πρόδηλα ατομοκεντρική, προσανατολισμένη στη συνεχή ανακατασκευή και τη βελτιστοποίηση του εαυτού προκειμένου να επιτευχθεί μια προσωπική πραγμάτωση, η οποία περισσότερο προσιδιάζει στην ωρίμανση ενός επενδυτικού προϊόντος παρά στην ολοκλήρωση μιας ανθρώπινης προσωπικότητας.