Ένα μανιφέστο. Μια καθολική ψυχική διαμαρτυρία. Σε έναν μη καθορισμένο τόπο, σε ένα δικό μας χρόνο, ο οποίος καθορίζεται εν τούτοις από τις ίδιες τις περιγραφές μας, αποφασίζουμε να περιγράφουμε την καθημερινότητά μας μέσα από ανολοκλήρωτες φράσεις, άναρθρες κραυγές, νέες λέξεις, επαναλήψεις, ημερολόγια, τοποθετήσεις, απώλειες, διαπιστώσεις. Μιλάμε για μια αιφνίδια αλλά αναπόφευκτα αληθινή καθ οδόν βιωμένη ζωή, μιαν αναπόφευκτη αλήθεια, καθιστώντας έτσι τον συλλογικό εαυτό, μέσα από παράδοξες διατυπώσεις, διαμορφωτή ενός άλλου κόσμου πολύ πιο ανθρώπινου και εφικτού από αυτόν στον οποίο μάλλον ζούμε. Με ακραία παρατήρηση, με διαρκή αίσθηση του πόνου, της εγκατάλειψης, του φόβου, του παιχνιδιού, το μανιφέστο αυτό αποτελεί ένα ψηφιδωτό κραυγών - μαρτυριών με τη διαδικασία του κατεπείγοντος επαναπροσδιορίζει ένα νέο τοπίο αντίληψης των ανθρώπων στα όρια μιας "βακχικής" πνευματικής τρέλας, πνευματικής ανάτασης, με οδηγό το ασυνείδητο, το ένστικτο, το εσωτερικό ψυχικό και πνευματικό άβατο.