Μέρες του Οκτώβρη του 1967. Η χούντα εδραιωμένη και πανίσχυρη.
Περασμένα μεσάνυχτα, σε δυο-τρεις ώρες θα ξημέρωνε Κυριακή. Η διαύγεια της νύχτας έκανε τ αστέρια να λαμπυρίζουν. Ο μεγάλος κυνηγός τ ουρανού, ο Ωρίωνας, κι από κοντά το πιστό του σκυλί, ο Σείριος, είχαν μόλις αρχίσει ν ανηφορίζουν αφήνοντας πίσω τους το βουνό των Γερανείων, απ όπου είχαν πριν λίγο ανατείλει. Από τον παλιό συνοικισμό της κωμόπολης, δυο εφηβικές φιγούρες, 16χρονοι μαθητές της τρίτης τάξης γυμνασίου, ξεγλιστρούσαν μέσα στο σκοτάδι από τις εξώπορτες των γειτονικών σπιτιών τους και ξεκινούσαν καβάλα στα ποδήλατά τους για το γυμνάσιο. Φτάνοντας ξεκαβαλίκεψαν κι άφησαν τα ποδήλατα ακουμπισμένα σ έναν φράχτη. Κινούνταν φροντίζοντας να μην κάνουν θόρυβο. Είχαν τον σκοπό τους...

Βράδυ της μέρας που ξημέρωσε. Στο γωνιακό μπαρ έσμιγε η παρέα, όλοι φοιτητές, όταν τα βράδια άρχιζαν να ψυχραίνουν, και πριν ξεκινήσουν, άλλοι γι Αθήνα, άλλοι για Θεσσαλονίκη, για το χειμερινό εξάμηνο στις Σχολές τους. Εκεί ήρθε και τον βρήκε ο χωροφύλακας, για να τον οδηγήσει στο Τμήμα. Είχαν τις πληροφορίες τους...

Αρκετό καιρό μετά. Ο πατέρας, μέσα στην βάρκα, ξεψαρίζει το δίχτυ. Ο γιος έξω, στο κρηπίδωμα της μαρίνας, το τραβάει και τ αποθέτει στον σωρό. Παραδομένος σ εκείνη την ανάμνηση, με το βλέμμα βυθισμένο στο νερό, ακούει τον πατέρα του να τού φωνάζει για δεύτερη φορά δυνατά:
- Λέβα!
Δεν κάνει καμία κίνηση. Μόνο, σαν να βγαίνει από όνειρο, σηκώνει τα μάτια και το βλέμμα του πάει αργά ν ανταμώσει το βλέμμα του πατέρα του.
- Εκείνα στο σερβάν... Τι γίνανε;
Η ερώτησή του έμεινε για λίγο μετέωρη, όσο χρειάστηκε ο πατέρας του να την συνειδητοποιήσει. Μετά ήρθε η απάντηση...