Η αίσθηση που σου λείπει να ζεις ανθρώπινα, σε κάνει να
ποθείς την καθημερινότητα. Ονειρεύομαι
να κοιμάμαι σε στρώμα κανονικό για να μην πονάω το πρωί από την υγρασία
να ξυπνάω από το ξυπνητήρι και όχι από τον ήχο της κλειδαριάς
-που ανοίγει ο φύλακας και μας μετράει σαν πρόβατα,
να πίνω τον καφέ σε γυάλινο ποτήρι
ν’ ακούω τον ήχο που κάνουν τα παγάκια
και ν’ απολαμβάνω τη δροσιά του,
να παίρνω τη μηχανή να πηγαίνω βόλτα παραλιακά,
να μυρίζω τη θάλασσα
και να ακούω τη μηχανή να ουρλιάζει,
το μεσημέρι, να διαλέγω εγώ το φαγητό που θα φάω
-και όχι να τρώω σαν ένας πολιτισμένος σκύλος με πιάτα
και πιρούνια πλαστικά-,
το απόγευμα να βγαίνω βόλτα και να αισθάνομαι την άνοιξη
να δω τι χρώμα παίρνουν τα δέντρα και τα λουλούδια
και να ξεχάσω τη μυρωδιά της μούχλας
να βλέπω το ηλιοβασίλεμα καθαρά
και όχι με αγκάθι στο μάτι
- με ενοχλεί και μου δημιουργεί δάκρυα,
τα βράδια να πάω για νυχτερινό μπάνιο,
να ξαπλώσω πάνω στη θάλασσα και ν’ απολαύσω τη λάμψη των αστεριών
- γιατί βαρέθηκα τα βράδια να ξαπλώνω και να μετράω τις κατσαρίδες.
Και όλα αυτά είναι όνειρα, που ποθώ και με κάνουν
άνθρωπο αληθινό.
Hektoras