Τα δοκίμια "ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ" αποτελούν μια συνοπτική απόδοση της σχέσεως μιας επικοινωνίας της Ορθόδοξης Δογματικής Διδασκαλίας με τους χώρους της Φιλοσοφίας, της Ψυχολογίας, των Μαζικών Επικοινωνιών και του χώρου του Πολιτισμού και του Κινηματογράφου γενικότερα.

Εκφράζουν και επιτελούν μια διάσταση του θεμελιώδους τρόπου που η Ορθόδοξη Δογματική διδασκαλία και εμπειρική πράξη μπορεί να επικοινωνήσει και να υπερβεί τους χώρους των "οντικών επιστημών", προβάλλοντας μια νέα διάσταση του Είναι ως Κοινωνίας Αγάπης μέσα στους χώρους της μεταμοντέρνας επιστήμης και της πνευματικής αλλοτρίωσης.

Ίσως κατά βάση να εκφράζουν την απόπειρα μετάπλασης της κοσμικής επικοινωνίας σε Υπέρτερη Κοινωνία οντολογικής υφής, όπου η ένωση ψυχών και συνειδήσεων δεν επιτελείται μαζικά, είτε αλλοτριωτικά, παρά ως υπέρβαση ψυχολογίας και κοσμικότητας, ως ανύψωση και ανακαίνιση του κόσμου κάτω από το άγιο φώς μιας Ευχαριστιακής Σύναξης, επιτελείται ως πνευματική ανάσταση της πονεμένης πλάσης κάτω από το μυστήριο του άχραντος σαρκωμένου Λόγου.

Αφαιρώντας το επί, και μεταβαλλόμενη σε κοινωνία, εντός του Ορθόδοξου θεολογικού χώρου, η επικοινωνία επανευρίσκει το Είναι της ίδιας της ύπαρξής της, την μόνη ουσιώδη ουσία της.
Και τότε μόνο από κοσμική επικοινωνία μεταβάλλεται σε Ορθόδοξη Κοινωνία.