«Το να πατήσει κανείς στην κόψη του ξυραφιού είναι τόσο δύσκολο όσο και να διασχίσει το μονοπάτι που οδηγεί στη Σωτηρία», αναφέρουν οι Ουπανισάδες, η κορωνίδα της ινδουιστικής φιλοσοφίας, εμπνέοντας τον Γ. Σόμερσετ Μωμ (1874-1965) στη συγγραφή του παρόντος βιβλίου, που θεωρείται ένα λογοτεχνικό διαμάντι του 20ού αιώνα.

Η Ισαβέλλα κι ο Λάρυ, φαινομενικά πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκείνη μεγαλοαστή και ματαιόδοξη, θέλει να ζήσει μια ζωή συμβατική, συμβατή με το κοινωνικό περιβάλλον που συναναστρέφεται. Μεγαλοαστός κι εκείνος, αλλά ελεύθερο κι ανεξάρτητο πνεύμα, νιώθει μέσα του τη φλόγα της αναζήτησης απαντήσεων για το νόημα της ύπαρξης. Την εποχή της μεγάλης αμερικανικής βιομηχανικής επανάστασης, όπου η υλιστική ευημερία είναι αυτοσκοπός και τρελός όποιος την αρνείται, τι χώρος υπάρχει για κείνον που επιδιώκει την πνευματική; Και ποιος είναι άραγε ο πραγματικά ευτυχισμένος;

Με φόντο το ειδύλλιο των δύο νέων και των επιλογών τους, ο συγγραφέας θέτει τον αναγνώστη ενώπιον της δικής του στάσης ζωής και των προσωπικών του αξιών κι επιλογών.