Η έννοια του λαβύρινθου είναι πολύ παλιά κι επιδέχεται πολλές αναγνώσεις σαν σύμβολο μυθικό και ποιητικό. Είναι πάντα επίκαιρο υπαρξιακά, αλλά και ιστορικά στις σκοτεινές εποχές που ζούμε. Εποχές που έχει χαθεί από τον ορίζοντά μας ο άνθρωπος, η εικόνα του, η τελεολογία του, αυτό που είμαστε αλλά και αυτό που θέλουμε να γίνουμε. Τι είναι το ευ ζην όταν δεν ξέρουμε τι είναι το ζην; Οι όποιες οντολογίες του ανθρώπου πνίγηκαν στον βαθύ ωκεανό του παθητικού καταναλωτισμού και της μισθωτής εργασίας κι απόμειναν να επιπλέουν σαν παλιά, χαλασμένα μανεκέν στην επιφάνεια.

Ο δημόσιος χώρος, η αγορά, όπου μπορεί να γίνει πράξη η ισηγορία, έχουν εξαφανιστεί και έχουν γίνει market και super-market. Όταν η πόλη δεν έχει κέντρο λοιπόν, τότε και ο άνθρωπος δεν έχει κέντρο και ο τόπος που μένουμε -αλλά και ο εαυτός μας ο ίδιος- γίνεται λαβύρινθος.

Η ποίηση, βέβαια, δεν μπορεί να μας σώσει, ούτε να μας δείξει την έξοδο. Μπορεί μόνο να μας διασκεδάσει λίγο, δείχνοντάς μας τη σημασία του παιχνιδιού. Του παιχνιδιού με τις λέξεις, με τα νοήματα, με τα κλισέ που εδράζουν μέσα μας και μας έχουν εποικίσει χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τι ωραία φωλιά έχουμε γίνει για αυτά. Παίζοντας, όμως, αφήνουμε το παράθυρο ανοιχτό στη δημιουργικότητα να μπει και να μας βρει αναπάντεχα το βράδυ, όταν η παθητικότητα και ο αυτοματισμός μας κοιμούνται.