Το μόνο που θυμάμαι είναι θολές εικόνες, ανθρώπους σαν σκιές να περιφέρονται βιαστικά γύρω μου ψάχνοντας τη θέση τους στο χωροχρόνο, και ήχους να μπερδεύονται ανάμεσά μας, να μας τυλίγουν, μέχρις ότου ένα πελώριο κόκκινο, σαν κύμα που γιγαντώνεται, ορμάει επάνω μας και μας σκεπάζει.
Σιγή για λίγο, κι έπειτα ο ήχος έρχεται υπόκωφος.

1-8-7, επαναλαμβάνω, 1-8-7, καλώ ενισχύσεις.
Νεκρό παιδί στο Καθολικό Δημοτικό Σχολείο Η Ιωάννα της Λωρραίνης. Στο σημείο η ύποπτη.
Η διευθύντρια Αγκα Ρέμικ.

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΓΚΑ ΡΕΜΙΚ. Το παιδί της τραγωδίας του Σαν Αντόνιο του Τέξας τα Χριστούγεννα του 1989. Ο πατριός μου πυροβόλησε τη μητέρα μου κι έπειτα έδωσε τέλος στη ζωή του. Η μικρή μας Μάργκο από την τρομάρα της το έσκασε και δεν είναι πλέον παρά ένας φάκελος που έκλεισε, ενός παιδιού που δε βρέθηκε ποτέ.

Η γυναίκα που απελπισμένα προσπαθεί να σας μοιάσει.
Έχω μια όμορφη γάτα, τη Ζόι, και μια έξυπνη κούκλα, τη Ζακλίν.
Έχω μια γειτόνισσα που πουλάει τη ζωή μου στον Τύπο.
Έχω ένα βασανιστικό ερώτημα που με στοιχειώνει.

Ποια είμαι; Τι είμαι;

Απεγνωσμένα, πλέον, σας ζητάω να με βοηθήσετε να το ανακαλύψω.