Ετοιμαζόμουν να φύγω. Την είχα χαιρετίσει, είχα πάρει τα καλούδια που με είχε φιλέψει, είχα μπει στο αμάξι. Στο μυαλό μου χόρευαν λέξεις, τίτλοι, εικόνες, κουβέντες, υπογραμμισμένες φράσεις. Μέρες πάλευα. Μέσα στην ανεμοδούρα μου δεν την άκουγα που φώναζε και κουνούσε τα χέρια της για να με σταματήσει. Είχα ήδη ξεκινήσει όταν την αντιλήφθηκα ξαφνικά από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Έβαλα όπισθεν και ξαναγύρισα. ’νοιξα το παράθυρο. Κρατούσε στα χέρια της ένα μπουκάλι νερό. Αρχισε να φωνάζει: Στάσου! Νερό να πάρεις μη σου τύχει τίποτα. Κατέβηκε βιαστικά τις σκάλες, μου πέταξε το μπουκάλι το νερό, με μάλωσε που είμαι τόσο αφηρημένη και ξέχασα κάτι τόσο σημαντικό, με σταύρωσε, μου έδωσε ένα φιλί και μου ευχήθηκε καλή στράτα. Της έπιασα το χέρι και της είπα πως αν ποτέ γράψω βιβλίο αυτό τον τίτλο θα δώσω.

Νερό να πάρεις! Χρόνια τώρα αυτή η κουβέντα έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα. Γιατί εκείνο έχει τη δύναμη να τα λύνει όλα, να τα καθαρίζει, να τα μαλακώνει, να μην παζαρεύει τίποτα. Σαν τη μάνα μας που ανησυχεί όταν δεν έχουμε νερό να ξεπλύνουμε τις πληγές στο μέσα μας...