«Με λένε Ρενέ. Είμαι πενήντα τεσσάρων ετών. Εδώ και είκοσι επτά χρόνια είμαι θυρωρός στο 7 της οδού Γκρενέλ, ένα αρχοντικό κτίριο με εσωτερικό κήπο και αυλή, χωρισμένο σε οκτώ υπερπολυτελή διαμερίσματα, όλα κατοικημένα, όλα πελώρια. Είμαι χήρα, κοντή, άσχημη, παχουλή, έχω κότσια στα πόδια και, αν πιστέψουμε κάποια από τη φύση τους δυσάρεστα πρωινά, κακοσμία στην αναπνοή... Είμαι σπανίως αξιαγάπητη, αν και πάντα ευγενική, αλλά με ανέχονται παρ’ όλα αυτά επειδή ανταποκρίνομαι τέλεια σε αυτό που η κοινωνική δοξασία έχει συμπυκνώσει ως στερεότυπο θυρωρίνας είμαι, εν ολίγοις, ένα από τα πολλά γρανάζια που κινούν τη μεγάλη οικουμενική ψευδαίσθηση, σύμφωνα με την οποία η ζωή έχει ένα νόημα που μπορεί άνετα να αποκωδικοποιηθεί».

«Με λένε Παλόμα. Είμαι δώδεκα χρονών και κατοικώ στο 7 της οδού Γκρενέλ, σ’ ένα πολυτελές διαμέρισμα. Οι γονείς μου είναι πλούσιοι, η οικογένειά μου είναι πλούσια και επομένως η αδελφή μου κι εγώ είμαστε δυνητικά πλούσιες... Παρ’ όλα αυτά, παρά την τόση εύνοια της τύχης και τα τόσα πλούτη, ξέρω εδώ και πολύ καιρό ότι ο τελικός προορισμός είναι η γυάλα για τα χρυσόψαρα. Πώς το ξέρω; Συμβαίνει να είμαι πολύ ευφυής. Εξαιρετικά ευφυής μάλιστα... Το σίγουρο είναι πάντως ότι στη γυάλα εγώ δε θα μπω... Γι’ αυτό και πήρα την απόφασή μου: στο τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς, τη μέρα που θα μπαίνω στα δεκατρία, στις 16 Ιουνίου, θα αυτοκτονήσω».

Συναρπαστικοί εσωτερικοί μονόλογοι δύο φαινομενικά ασύμβατων ηρωίδων, που θα συγκλίνουν, σχεδόν νομοτελειακά, σε έναν ακόμη συναρπαστικότερο διάλογο. Η Κομψότητα του σκαντζόχοιρου, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2006, είναι ένα κλασικό πλέον βιβλίο που διαβάζεται ξανά και ξανά.