Μια προσωπική εξομολόγηση για την «τυραννία της ποίησης» είναι το Δασύτονο Αγος, αδιάλειπτη, εναγώνια «ανάβαση στο όρος Βεντού», για ν’ αγναντέψει από απόσταση το τοπίο της ποίησης και να αναμετρηθεί «η ταπεινότητά της» μαζί του: «Ανεβαίνω κουβαλώντας τόνους υλικό / και μόλις φτάνω στην κορφή / ή θα λείπει ο Σταυρός ή θα τον φοβάμαι»