Ένα σπίτι ακατοίκητο. Ένας τοίχος που στάζει. Σκουριασμένα καρφιά. Μια στέρνα με στάσιμα νερά. Περίλυπες μαρμάρινες κεφαλές. Παρασιτικοί οργανισμοί που χτίζουν ολόκληρες αποικίες μέσα σε μικροσκοπικές ρωγμές.

Δωμάτια με θέα ολόκληρη την πόλη και άλλα που κοιτούν τις κορυφές των πιο ψηλών κυπαρισσιών.

Στο νέο της βιβλίο, η Σοφία Μπραϊμάκου ακολουθεί τα βήματα της Ζωής, μιας νέας γυναίκας που μετακομίζει με τον σύντροφό της σε μια παλαιά κατοικία στο Μετς. Στην προσπάθειά τους να νοηματοδοτήσουν μια καινούργια αρχή, επιδίδονται σε μια ανακαίνιση με ξέφρενους ρυθμούς και υλικά τόσο εύθραυστα, όσο οι πορσελάνες και ο έρωτας. Όμως τα υδραυλικά, οι κολόνες, τα ντουβάρια, ακόμα και τα θεμέλιά του, αντιστέκονται σθεναρά στις νεότροπες παρεμβάσεις του ζευγαριού, με τον ίδιο τρόπο που η ζωή κλοτσάει τα σχέδιά μας κάθε φορά που προσπαθούμε να γαντζωθούμε πάνω της με όλη μας τη δύναμη.

Οι διασταυρούμενες αφηγήσεις της ηρωίδας ξεπροβάλλουν από τη μνήμη της ως παράλληλες ιστορίες που μεταξύ τους περιπλέκονται, όπως περιπλέκει κανείς τα όνειρα που είδε το προηγούμενο βράδυ όταν προσπαθήσει να τα αφηγηθεί την επόμενη μέρα.

Ένα μυθιστόρημα που κινείται από το πάτωμα ως το ταβάνι, ψηλαφίζοντας την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην επικράτεια δυο αταίριαστων κόσμων που στροβιλίζονται ο ένας γύρω από τη δίνη του άλλου.