Σκοτάδι κλειστοφοβικό. Τρόμος. Τα πόδια μου μέσα στην κόκκινη πηχτή επιφάνεια. Προσπαθούσα να τα μετακινήσω, να κολυμπήσω, να κινήσω τα άκρα μου με γρήγορες βιαστικές κινήσεις, απεγνωσμένες. Βρισκόμουν στο ίδιο σημείο ακριβώς, το κόκκινο υγρό ήταν πηχτό, ήταν αδύνατο να προχωρήσω. Βούλιαζα. Ήταν αδύνατο να αναπνεύσω, αδύνατο να ζήσω. Σ’ αυτόν τον πηχτό αιμάτινο ποταμό της ζωής μου το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να βουλιάζω. Η Αμαλία ακροβατεί ανάμεσα στα οχτώ και τα δεκάξι της χρόνια. Επιστρέφει τελετουργικά και αναπόφευκτα στον τρόμο εκείνης της μέρας, εκείνης της πράξης. Σαν την ηρωίδα του μύθου, την καταπίνει σιγά σιγά το μαύρο σκοτάδι του Aδη. Μέχρι που στη ζωή της θα μπει ένα μικρό αγόρι με στρογγυλά μάγουλα και θλιμμένα μάτια, ο Ορφέας.

Ένα ταξίδι στα δύσβατα της ψυχής και στην υπέρτατη παραβίασή της, στην αγωνία της πληγής που αιμορραγεί ακατάπαυστα, στα συντρίμμια μιας παιδικής ηλικίας που κόπηκε πρώιμα. Πώς προχωράς όταν η ουλή έχει γίνει μέρος του εαυτού σου; Όταν η άνοιξη δε λέει να ακολουθήσει τον αέναο χειμώνα σου; Όταν το να ξεχάσεις δε φαίνεται και δε γίνεται να είναι επιλογή;