Το 1975 είδα για πρώτη μου φορά το φώς.
Ήρθα στο κόσμο, βγαίνοντας από την μήτρα της μητέρας μου, με τις γροθιές μου σφιγμένες σαν να επρόκειτο να κλείσω όλο τον κόσμο στις παλάμες μου. Σύμφωνα με τα λόγια των ηλικιωμένων ανθρώπων οι οποίοι από το μαστίγωμα και τα γερά χαστούκια που έχουν δεχτεί από την ζωή και που έχουν και μια μεγαλύτερη εμπειρία, το βρέφος όταν έρχεται σε αυτό το άλλοτε δυσπρόσιτο, και άλλοτε με λουλούδια, όνειρα και φιλοδοξίες στρωμένο μονοπάτι που λέγεται ζωή, γεννιέται με τις γροθιές σφιγμένες σαν να θέλει να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Aπό την άλλη όμως όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν, κάνουν οικογένεια, και κάποια στιγμή φεύγουν από αυτόν τον κόσμο για να πάνε σε ένα άλλο περισσότερο αληθινό και φωτεινό χωρίς ψέματα και υποκρισίες κόσμο, αποδημούν από την ζωή με τις παλάμες ανοιχτές. Αυτό υποδηλώνει ό, τι όσο και αν προσπάθησαν, ό, τι και αν πέτυχαν, όσο και αν πάλεψαν στην ζωή τους και συνεπώς όσο και αν κουράστηκαν ή έφτυσαν αίμα χύνοντας ιδρώτα για να φτάσουν εκεί που είναι, επιστρέφουν στην αρχική τους μορφή που είναι το χώμα, χωρίς να πάρουν τίποτε μαζί τους. Ούτε δόξα, ούτε φήμη, ούτε χρήματα, παρά μονάχα την ικανότητα να παρακολουθούν όλους όσους θέλουν από ψηλά προστατεύοντάς τους. Γράφοντας αυτό το βιβλίο αποτυπώνονται όλες οι εμπειρίες ζωής που αποκόμισα ως ’τομο με Αναπηρία και Όχι ως άτομο με ειδικές ανάγκες διότι όλος ο κόσμος χρειάζεται βοήθεια, είτε ψυχική είτε σωματική για να πετύχει κάτι που θέλει. ...